Vit koyra mjólk í drekka
koyra salt í eplini
koyra mjøl í deiggið
koyra sigarettirnar í lumman
koyra klæðini í skuffuna
vit koyra fólk  á dyr  

Og so hava vit nógvar samansetingar við hjáorðum:
vit koyra undir næmingar, ið sovna í tímanum
vit koyra á, so vit klára arbeiðið til tíðina  

Vit kunnu brúka hetta orðið í ómetaliga nógvum samanheingi, og tá er tað, vit eru inniá, at tað kann kann ganga út yvir stílin, tí øll hini frábrigdini fána.

Onkrir av somu setningar kundu verið broyttir til:

Vit kunnu fáa okkum útí – heldur enn at koyra mjólk í
stinga sigarettirnar í lumman
leggja klæðini í skuffuna
vit kunnu skumpa undir tey, ið sovna í ótíð
vit dríva á, so vit klára arbeiðið til tíðina

So fáa vit nøkur frábrigdi, sum ger stílin meira livandi. Hetta er so tað, tað er, men so koma nýggjar broytingar, sum geva orðinum nýggjan týdning. Og tað ger sjálvandi, at summi ilskast og onnur grína.

Vit høvdu ein kokk á skúlanum, ið dámdi øgiliga væl orðið at koyra: hann brúkti koyra um alt. Tá ið eg spurdi hann, hvat hann hevði til døgurða svaraði hann: Jah – í dag koyra vit við pylsum. Handilskonan sigur: Hesa vikuna koyra vit við niðursettum prísum. 

Vit vita, at kokkurin hevur pylsur til døgurða, og handilskonan hevur lækkað prísin hesa vikuna. Men orðingin er nýggj. 

Og hetta vindur upp á seg, tí tá ið fólk hava fingið hug á hvør øðrum

so hava tey okkurt koyrandi, 

tá ið tey eru á gosi – eru tey heilt uppi at koyra, 

og skulu tey fáa okkurt at rigga, royna tey at fáa tað at koyra.   

Kanska er myndburðurin, ið býr undir, motorurin – men orðini, sum eru fyri vanbýti, eru so vanlig orð sum: skumpa, skúgva, fíra, flyta, førka, leggja, seta, stinga, stappa, stoyta, fylla og mong mong onnur. So tað er einki at siga til, at tað gongur út yvir stílin.

Veit kortini eisini dømi um tað øvuta. Eg kom aftur við flogfarinum nú eitt kvøldið, og tá ið vit tá gjørdu okkum klár at lenda, segði flogternan IKKI: Minst til at koyra borðið upp, men hon segði: minst til at knarva borðið framman fyri teg. Tað helt eg vera flott. Borðið er heft við einum knarva. Ein knarva setur tú kanska í samband við eitt portur, eina gamla skápshurð ... men knarvin verður brúktur í loftbussinum eisini, sum annars er eitt tøkniligt undur. Tað orðið er ikki maggut í hasum samanheinginum – bara neyvt og gott. Eitt fínt dømi um, annað orð enn koyra, ið riggar væl.  

Helst hongur tað soleiðis saman, at ymiskur stílur stavar frá kunnleika um málið. Størri kunnleiki, meira ymisligur stílur. Veitst tú til dømis ikki, hvat ein knarvi er – so fært tú ikki brúkt orðið. Tess fleiri orð detta burtur, tess einfaldari verður stílurin – og hann kann til endans gerast heilt hjálparleysur. Tú fært einki sagt, tí tú kennir ikki orðini, og tú kennir tey ikki, tí tey verða ikki brúkt – Tað er hættiligasta ringrás, eitt mál kann koma í.