Hví siga vit hvítusunna, tá ið hini siga 'pinse'?
Hin fyrsti, sum boðaði kristni í Noregi, var Ólavur kongur Tryggvason seinast í tíggjundu øld. Hann hevði tikið við kristnari trúgv á víkingaferð í Onglandi. Ymist í orðafari í máli okkara viðvíkjandi kristindómi hevur røtur í fornenskum máli. Eitt tílíkt orð í máli okkara er orðið hvítusunna.
Eins og norðmenn og íslendingar nevna vit sjeynda sunnudag eftir páskir hvítusunnu, ið er høgtíð til minnis um, at heilagi andin kom yvir ápostlarnar (Ápostlasøgan 2, 1-13). Heitið hvítusunna samsvarar við enskt Whitsun og er helst haðan komið. Í fornenskum var heitið hwīta sunnandag. Tað var siður, at fólk vórðu doypt tann dagin. Tey vóru tá í síðum, hvítum klæðum, og haðan skal navnið vera komið. Í gomlum svenskum, donskum og týskum hevur hvítusunnunavn eisini verið, men tað var fyrsti sunnudagur eftir páskir, tá ið nógv fólk vanliga varð doypt. Orðið er týðing úr latíni: dominica (dies) in albis, t.e. ‘Harrans dagur í hvítum (klæðum).
Hitt danska heitið á hesi hátíð er pinse og hitt svenska pingst. Tey eru ættað frá grikskum pentekoste fimmtiundi dagur eftir páskir’. Stuttligt er at lesa í Føringatíðindum nr. 17, 1894, beinrakið aftursvar frá Jóan Peturi Gregoriussen til Færøsk Kirketidende, ið hevði fýlst á, at vit skera okkum burturúr við heiti okkara á hesi stóru høgtíð. Hann skrivar m.a. (stavseting eitt lítið broytt):
Úr Sandoynni hava vit orðið knæskeljavikurnar um tíðina millum páskir og hvítusunnu. Tá vóru fátæk fólk so veik, at beinini bóru tey illa. Hetta var, tá ið vetrarkosturin var um at vera liðugur, og áðrenn tann feski maturin rein við. Tá stóð á knøunum – haðan skuldi navnið vera. Til hesa árstíð hoyrir eisini hetta tiltakið: Tá ið dagarnir fara at leingjast, fara magarnir at sveingjast. Tá fór maturin at ganga undan hjá mongum, og álitið var tað, sum fekst upp úr sjónum, og tað kundi ofta svíkja.