Pápi Alex hevði verið giftur og átti vaksin børn. Hann var ikki sum hinir páparnir. Hann var gamal.

Alex hevði ikki verið á garðinum í Värmlandi, síðan pápin doyði. Tá ið hann so endiliga fer, renna gomul minni fram fyri hann. Og hann fer at savna minnini dagliga, og skjótt hevur hann fleiri hundrað minnisbrot í lummabókini. Brotini verða vovin saman til eina eyma, langtandi og kærleiksfulla lýsing av pápanum. Til eina serliga søgu um, hvussu tað er at vaksa upp við aldrandi foreldrum.  

Sum barn hugsar Alex mangan um, hví pápin ikki tveitir hann upp í loft og spælir við hann, sum hinir páparnir gera. Sum ungur maður er hann bangin fyri, at pápin skal fara upp um náttina og detta. Seinni skulu teir báðir venja seg við ikki at hittast heima, men á einum ellisheimi, til árliga gildið við hummara og whisky, sum hann smuglar inn.  

Eftir jarðarferðina berjist Alex við sínar egnu kenslur og skotrar tær burtur, til hann ein fagran dag ikki megnar at byrgja tær inni. 

Ógleði og sorg verður blandað við skemt og djúpan kærleika. Ein nemandi søga um pápa og son og teirra dyst við tíðina.