Viðvíkjandi bending er at siga, at tann vanliga endingin í hvør- og hvønnfalli í fleirtali er -ar (t.e. veðrar), og henda endingin er eisini tann upprunaliga, men umframt hesa ending hev­ur orðið í eldri føroyskum eisini fingið endingina -ir (t.e. veðrir), og henda endingin man enn hoyrast av og á.

Viðvíkjandi samanseting er at siga, at tann vanligasti orðformurin í samanseting er veðra-. Tað er ikki til at gera av, hvørt hetta er hvørfalsformurin í eintali, veðrar, ella í fleir­tali, veðra. Dømi: veðrahálsur, veðrakjøt, veðrakrov, veðraøl. Í øllum hesum orðum hevur fyrri liður framburðin /vegra-/. Í tveimum tílíkum samansetingum hava vit tó framburðin /ve:ra/: veðragemlingur og veðragjólingur. Tað er bert eittans dømi um tann elsta orðformin í saman­seting: veðurlamb.

Seinni liður í orðasamansetingini ærviðri er avleiddur av rótini í orðinum veðrur við i-um­ljóði. Orðið ærviðri /arvigre/ merkir eitt, sum er bæði ær og veðrur ella eisini hvørki teirra.

Orðið veðrur er gamalt orð og finst í fleiri indoevropiskum málum, t.d. gotiskum wiþr­us ‘lamb’, fornenskum weder ‘veðrur’ og nýenskum wether ‘geldseyður’, t.e. geldur veðr­ur ella gelt veðurlamb. Orðið finst í øllum norðurlandamálum (íslendskum veður, donsk­um vædder, norskum vær, svenskum vädur) og í týskum Widder, og í hesum málum er merk­ing­in tann sama sum í føroyskum. Upprunamerkingin tykist vera ‘ársgamalt (hús)djór’. Orðið er skylt við tað latínska orðið vetus ‘gamal’, og t.d. fremmandaorðið veteranur er runnið av hes­um orði. Tað er eisini skylt við tað grikska orðið étos ‘ár’. Veðrur er nakað burturi skylt við orð­ið fjør í orðasambandinum í fjør ‘í farna ári, síðsta ár’.

Sum nevnt finst orðið í øllum norðurlandamálum, men í íslendskum er harumframt eitt annað orð, ið er vanligari, t.e. hrútur, sum eisini er fornmálsorð. Hetta orð hevur eisini ver­ið til í føroyskum, tó uttan h. Orðið er fyrri liður í t.d. staðarnavninum Rútafelli í Vági. Har­umframt finst orðið eisini í máliskuni bólta (bróta) rút, t.e. kúla seg saman og kasta seg fram­yvir niður á bakið (við høvdi og hondum fyri).

Í føroyskum hevur orðið veður, aloftast nýtt í fleirtali, veðrar, eisini merkingina: fýra smá­ir jarnbogar undir píkinum á fjallstavi (til at forða fyri at stavurin søkkur ov djúpt í bleyt­lendi og til at taka seyð úr óføri við at snara hann inn í ullina). Hesir veðrar verða onkustaðni eis­ini nevndir knabbar ella veðrajørn. Fjallstavur við tílíkum veðrum eitur veðrastavur.

At enda skal nevnast, at fyrsta merki, føroyingar fóru at hava, var veðramerkið, sum frá avgamlari tíð hevur verið hjá okkum, innsiglið hjá løgrættumonnunum.