Okkara stuttu, kláru søgn um húskallin Snæbjørn, sum vaks til mans í Hvalba, sum legði ástir við ungu arbeiðskonuna, sum segði yvirvøldini ímóti og noktaði at fara í bergið eftir dúvuungum kenna flest øll. Yvirvøldin hevndi seg inn á Snæbjørn og feldi seinni dóm yvir hann. Men Snæbjørn bardist fyri sínum, sló fútan so meint, at hann doyði, tá ið hann hevði dømt hann til Bremarhólm, og tók til rýmingar. Hann var útlagin leingi, men kláraði seg, tí hann var so frágera raskur og hegningur. Eitt kvøldið kom skip inn á Hvalba, og tá ið tað var farið aftur til havs, sást Snæbjørn ikki aftur.

Hesa søgnina gjørdi Eilif Mortansson um til litfagra, spennandi skaldsøgu.