Formaðurin skimaðist, hugsaði og snoddaði, gjørdist álvarsamur. „Snellurnar inn!“ Stimaðu suðurá. Skjótt stóð alt í einum roki. Neyvan sást, hvat var upp, hvat var niður.

Eygleiði formannin. Undir slíkum umstøðum sæst, hvat maðurin er verdur. Hann stýrir. Róðurpinnurin er læstur undir vinstra armi. Sjógvurin drívur av honum. Teir eru samanvaksnir, báturin og hann. Hesin ævigi bardagin millum náttúruna og menniskjað. Vitið, seiggið, treisknið. Hettuna hevur hann sligið frá. Dýggjvátur kollur á svørtum hári. Hetta er fiskarin, miðamaður okkara. Hann, ið lærdi havið og streymin at kenna. Ið av pápanum, forfedrunum, lærdi at leggja ýti. Vaksin upp við lotinum, vindinum, storminum, harðveðrinum. Ið „sá“ botnin, íður, sker og boðar. Kendi hvønn tanga, hvørja nøv, hvørt nes og hvønn flúr. Visti um kalva- og flundrumið, tosk og hýsu. Dyrgingarløtur, meðan landið søkk í dimmið.