John Steinbeck lýsir í hesari skaldsøgu meksikanskar sonevndar „paisanos“ – bóndaflókar –, sum als ikki liva av landbúnaði.  Teir liva frá hondini í munnin. Gera ikki Dáva nyttu um dagarnar, taka sær av løttum í sólini, eta tað, ið rekst fyri kjaftin og drekka alt, teir fáa hendur á.   

John Steinbeck livdi leingi saman við hesum lívsnjót­arum, og lýsingin av teirra gerandisdegi ber dám av tokka til hesi fólk og hetta lív.    

Í roynd og veru er skaldsøgan ógviliga tíðarbær, tí alt í okkara tíð tykist snúgva seg um at røkka hægri málum og stremba eftir meiri, og bókin setur spurningin: Hvør hevur rættin at siga, hvat ið rætta lívið er?    

Tey, ið oftast verða sædd niðurá, tí tey ikki liva so „norm­alt,“ fáa mangan meira gleði burtur úr lívinum enn tey, ið ikki slíta hálvan aldur av berari peningagirnd.   

Boðskapurin er, at eydnan kann saktans húsast í tí at hava samhuga við øðrum og at vera sjálvráddur, at ansa løt­uni nú og gera tað, tú heldur vera rættast – sama hvat „hini“ og tann stóra fjøldin halda.