Smádrongurin, ið søgan snýr seg um, eitur Álvgrímur. Mamman hvørvur med alla og letur hann vera einsamallan eftir á Brekkubø hjá tveimum hjartagóðum fólkum. Har veksur hann upp millum løgnar stavnar og viðbrekin fólk, ið øll hava tað í felag at dúva upp á „abban“ og „ommuna“. 

Bókin fylgir tí gløgga og viðkvæma dreinginum upp til unglingaárini, gáttina til ta vaksnu verðina, tá ið hann heldur av stað út í heimin at læra kynstrið at syngja. 

Henda skaldsøgan, ið Halldór Laxness skrivar í sínum bestu árum, fimmtiárunum, er um bæði tað ússaligasta av øllum – tað at gykla fyri fólki og eiga sær eina lívslygn, – og um tað vakrasta vakra, tað góðsliga menniskjað, ið einki krevur av øðrum, men gevur tað, tað eigur.