Eitt fjálturskent keðsemi fær frásøgumannin at seta seg í bilin og koyra, bara koyra uttan mál og mið. Hann snarar higar ella hagar, tá ið hann kemur til krossveg, og endar langt inni í eini skóg, har hann rennir seg fastan. Tað fer at kava, tað fer at skýma, og hann veit ikki, hvar hann er. Hann fer út at leita sær hjálp, meðan kavin fjalir slóðina, og kuldin etur seg inn ígjøgnum klæðini. Úr myrkrinum trínur ein hvít vera. Hann spyr, hvør tað er, og fær svarið: „Eg eri tann, eg eri.“ Og hvíta veran er ikki tann einasta, hann hittir í vetrarskógini tað kvøldið. Jon Fosse hevur skrivað eina lýsandi, stutta skaldsøgu um markið millum lív og deyð.