Knut Holmen hátíðarheldur einsamallur fjørutiáradagin á eini matstovu. Hann hevur havt viðgongd og eydnu við sær: í starvinum hevur gingið sum eftir ánni, hann er giftur, og hjúnalagið er gott og trygt, hóast kanska nakað stirðnað. Hann er eftir øllum at døma nøgdur, men so fer hugurin at spinna. Hann kemur til ta niðurstøðu, at hóast viðrák eftir øllum sólarmerkjum at døma, so eigur lív hansara onga varma, einki er, ið fløvar. Onkustaðni á leiðini er eitthvørt skeiklað. Skeiklað álvarsliga úr lið. Flógv fyri flógv grevur hann seg niður í sítt egna sinn, rekir seg fram á lívsmyndir í vónini um at fáa svar.