Søgnin um kópakonuna sigur okkum, hvussu fólk ímyndaðu sær eitt og annað í gamla bóndasamfelagnum. Søgnin kann eisini takast úr hesum søguliga samanheingi og knýtast at vanligum royndum, sum nútíðarmenniskju gera sær. «Kópakonan» leiðir okkum inn í girnd, kærleika, at vera øðrvísi, at vera noydd at skapa sær annan samleika, sakn og sorg, fyrigeving og revsing. Umframt tað snarar søgnin seg inn á ymsar merkingar og týdningar, hon hevur fyri okkum nú á døgum, eins og hon man hava havt fyri fólk í 1800-talinum, tá ið hon var niðurskrivað.