Í Grønlandi hevur verið tos­að um so nógv sjálvmorð millum ung, at tað líkist einari umfarssótt. Øll kenna onkran, ið hevur tikið lívið av sær. ‘Blómudalurin’ sigur søguna um, hvussu tað er at liva í øllum deyðanum, sum ávirkar øll, men sum eingin tosar um. Sjálvmorð er næstan vorðin ein ótol­andi norm­al­itetur, sum eingin hev­ur ábyrgd av. Familj­urnar megna ikki at tosa um tað, og eingin hjálp er í nakr­­ari almennari skipan.

Hvat er navn mítt …
Eg havi einki navn …
Eg eri bara eitt tal …

Hon upplivdi fyrsta sjálvmorðið, tá ið hon var trett­an. Hon vil verða grivin millum høgu fjøllini í Tasii­laq, har gravirnar við ongum navni í Blómudalin­um eru fjaldar undir bláum, blóðreyðum og ljósa­reyðum plastik­blóm­­um, sum rópa úr hvíta kavanum.

Hon hevur ­unnustu, sum hon elskar. Hon hevur fam­­ilju, ið hevur um­sorg­an fyri henni. Hon er sloppin inn á universitetið í ­Áarósa. Heim­­ur­in stendur opin, men einki kennist rætt, og so við og við fer heimurin at treingj­ast um hana. 

Og niðurteljingin byrjar …