Ein málvísindakvinna, sum er serfrøðingur í hóttum fámentum málum, ger at at broyta eitt lendi, har einki veksur, til eina Edenslund. Fólk í bygdini har í nánd fáa knappliga áhuga fyri málvísindum. Høvuðspersónurin fær upp í hendurnar handritið til eitt yrkingasavn eftir ein fyrrverandi næming sín. Yrkingarnar eru um kærleikan hjá einum ungum manni til eina eldri kvinnu.

Málvísindakvinnan veit, at ein ørgrynna av fámentum málum á jørðini, harímillum íslendskt, eru í vanda. Hon sær, hvussu mentanarmargfeldi víkir fyri einstáttan, hvussu mentanarligur monokulturur, einmentan, vinnur fram. Eins og fólk steðga á við sjáldsamar plantur og steinar í haganum, steðgar hon á og missir seg burtur í einstøkum orðum, sum hon lesur ella hoyrir, og hugsar um tey – leingi.

Hon hugsar um flogferðir sínar á ráðstevnur um hótt fáment mál og laðar skjólgarð og plantar meir enn túsund trø ymsastaðnifrá í sína gaddajørð.

Auður Ava Ólafsdóttir hevur fingið Íslendsku bókmentavirðislønina, Bókmentavirðisløn Norðurlandaráðs og Médicis-virðislønina í Fraklandi.