Gandaringurin var seinasta skaldsøgan hjá Sigurd Hoel, men hann hevði havt hana í huganum í mong ár, áðrenn hon varð skrivað í 1958. Hann fer við okkum út á fjarskotna bygd í Noregi í 1820-árunum.

Vit hitta Hávarð frá Telemark, sum giftir seg við einkjuni Rannvá. Hon er vøkur og fleiri bøndur har í bygdalagnum høvdu ætlað sær hana. Uttanbíggjarmaðurin maðurin fær bæði konu og garð, og verður lagdur undir hatur. Hann er komin inn á øki, ið hevur verið teirra í øldir. Nøkur vísa honum beinleiðis, hvussu tey hata hann, onnur eru listinlærdari í sínum óndskapi.

Hávarður hevur gingið á landbúnaðarskúla og ætlar sær at gera jarðarbrúkið tíðarhóskandi. Hann fær nógvan mótgang, bæði frá bygdarfólkinum og sum frá líður eisini frá konu síni, samstundis sum skuldarkensla forðar honum at gera tað, hann helst hevði viljað. Alt endar við, at hann verður lagdur undir eitt dráp, hann ikki hevur framt, men sum hann óbeinleiðis kennir seg sekan í. Motivið er grundað á søgu, Hoel hevði hoyrt sum barn.

Gandaringurin er lagnuskaldsøga um óndskap, smásinni og ómegd.