Ovari í brøttu útbúgvingarbrekkuni nevndu tey skrivingarmannagongdina prolog, tema og epilog. Sama gjørdi, tí uppi á skursluta arbeiðisháslættanum endaðu bæði tema og annar teoriur skjótt aftast í gloymibókini; men her í lagaligu epilogisku undangongubrekkuni stingur við hvørt okkurt seg undan aftur kavi, sum eg eftir førimuni havi fest á blað í hesi næstu bókini, ið neyvan verður mætari enn hin fyrra, tí við teirra áttahundrað blaðsíðum røkka tær við hesum epilogi kortini ikki longur enn miðskeiðis inn í 1956, tá ætlaða evnið ella tema – um lív og heilsa verður – byrjar. 

Heini fer í hesum bindi saman við tveimum skúlafeløgum eina dólgaferð eystur um hav til Noregs, m.a. til arbeiðis niðri í gomlu silvurnámunum langt undir jørð í Kongsbergi og til Bergens at lesa. Eftir próvtøku heim aftur til Føroya at seta kós í fyrsta SEV-tunlinum og í uppmátingararbeiði hjá Landsverkfrøðinginum og síðan til Danmarkar at nema sær meira útbugving, áðrenn leiðin gongur longur burtur í lond.