Steinbjørn B. Jacobsen hevur latið úr hondum eina einastandandi áhugaverda bók um Sandvíkina. Tað er ikki søgufrøðingurin, ið skrivar. Tað er maður, ið vaks upp í Sandvík, sum hevur sínar røtur í Sandvík og sín alsk til plássið. Hann sigur frá fólki og tilburðum har. Hann kendi fólkini, velti og róði út og sat undir hvørjum orði. Orðini læt tey búnast í sær og sum vaksin festi hann tey á blað og gav okkum tey. Livandi, lætt og stuttligt í ektaðum Steinbjarnar-stíli.

Bókin er fyrst og fremst ein bygdarsøga um niðursetubygdina Sandvík, men hon myndar eisini eitt brot úr Føroya søgu. Umframt tað vanliga, sum eyðvitað skal vera í eini bygdarsøgu, hevur verið roynt at fáa nøkur smábrot við, smáar søgur um ymsar tilburðir, uttan at nøkrum verður gingið ov nær, men sum heldur gera myndina menniskjaligari, fjølbroyttari og marglittari. 

Kanska er bókin eitt prógv um, at tá ið mannviljin er til staðar, er honum einki óført.

Sjónir høvdu hesi fólkini, ið grundaðu staðin, eins og tey næstu ættarliðini eisini áttu tað neyðuga seiggið.

Maturin liggur undir manningini.
Tað blíðkar fyri hugaðum fólki.
Mans vilji er mans himmiríki.

Í 1810 fær presturin Schrøter lagt 20 tunnulendir inn í Hvalvík, sum í 1913 verður broytt til Sandvík, og í 1816 fær hann tvey ung pør at seta búgv í Hvalvíkini.

Jóan Petur Poulsen og Johanna Jacobsdatter seta búgv á Hvalgjógv og Niklas Gullaksen við sínari konu, Marin Margretu Jacobsdatter oman fyri Mølina í Hús við ánna mitt í bygdini. Báðar konurnar áttu barn sama árið. Johanna var tann fyrra.