Hon byrjar við ein fjøtrandi lýsing av at flekja – neyv lýsing í hvørjum smáluti, myndarík og vøkur.

Í einum verða vit enn eina ferð sogin inn á oyggjarnar, har einsligar sálir kunnu fjala seg í tómum toftum, har til ber at draga undan, bara tú dugir at seta gørn og orkar at taka eitt tak.  

Tey ósjónligu var næstan ein tíðarleys lýsing, tó at hon fór fram fyrst í 1900 árunum. Við hesari kemur samtíðin sjónligari og ógvisligari inn í myndina – pallmyndirnar eru frá seinna heimsbardaga, heystið 1944 og várið 1945.

Ingrid fer av bøkjaraloftinum, har hon flekir fisk einar 10 tímar um dagin og fer aftur til Barroy og vónar, at skyldfólkini fóru at koma út á oynna. Smátt um smátt daga fólkini frá fyrstu bókini fram aftur.

Meðan hon gongur sær fram við fjøruni, sær hon á fuglunum, ið stoyta seg, at okkurt flýtur í vatnskorpuni. Lík reka í land, og teirra millum kemur hon fram á illa brendan mann, sum er livandi.  

Ingrid veit ikki tá, at fangaskipið «Rigel» varð søkt í novembur 1944, og stivliga 2000 menn doyðu. Ingrid fær lív í aftur mannin. Hon verður ásttikin í honum, men má eisini má sleppa sær av aftur við hann, tí landið er hertikið.   

Síðan sígur umheimurin niður yvir tey, og har koma fólk, sum hava ilt í huga, jagstra fangar og fara illa við Ingrid.