Deyðin fer í bindiklubb
Tað er ein vanligan mikudag í november, at ein 42 ára gamal maður verður funnin dripin í einum gomlum húsum í Norðvík.
Borðreiðast kann við tíðindum í heimsklassa, tá seks kvinnur hittast til bindiklubbakvøld hjá Anitu, konu løgreglumannin, ið skal loysa óhugnaligu gátuna.
Ein kenningur frá skúlatíðini og ungdómsárunum er myrdur. Vinkonurnar eru illa við av brotsgerðini. Men teimum kemur ikki til hugs, at tær sjálvar eru orsøk til stóra sálarpínu og eiga sín lut tí ræðuliga, sum nú hendir.
Í Føroyum má lívið ganga sína dagligu gongd. Eisini tá deyðin aftur er upp á spæl.
---
Steintór Rasmussen skrivar, sum er hann ein royndur meistari. Brennandi agg og ein raffinerað drápsætlan undir eini dámligari andlitsgrímu er ein partur. Pallsetingin til drápið, sum eingin gáar um, er so væl skipað, at hárini ývna í nakkanum, so hvørt tú rekir teg inn á kjarnan.
Hjartaliga vælkomin í bindiklubban, har deyðin er boðin við til borðs!
Ummæli
Lívið, sum tað er beint her og beint nú
Eg má erligt viðganga, at eg sjáldan lesi krimi-søgur. Og eg má eisini viðganga, at við stóra bunkanum av bókum, sum bíðar á mínum "to read"-lista, so er tað sera sjáldan, at eg lesi eina bók meira enn bara eina ferð. Men hesa havi eg ikki lisið færri enn tríggjar ferðir.
Fyrstu ferð, eg las hana, varð eg rættiliga imponerað yvir kompleksitetin í sjálvari søgugongdini. Har eru so nógvir træðrir, sum onkursvegna allar vilja fara í hvør sína ætt. Men sum tann góði og fevnandi søguskaparin, so megnar Steintór á ein undranarverdan hátt at savnar allir træðrirnir saman til eina stóra flættu, sum ber søguna væl og virðiliga á mál.
Sami kompleksitetur sæst eisini aftur í persónslýsingunum; ikki minst av bindiklubbakonunum, sum eg næstan kendi sum mínar egnu vinkonur. Tær eru mest sum javngamlar við meg - og í smáum brotpettum kendi eg meg sjálva aftur í flestu av teimum. Hetta samspælið millum tað ónda og tað góða - tað ljóta og tað vakra. Tað liggur jú undir húðini á øllum menniskjum. Eisini tær og mær. Og eg elski, at hesar bindiklubbakonurnar allar innihalda eitt sindur av hvørjum. Eg elski eisini, at Steintór skrivar um Royal Copenhagen, kjarnubollar og so nógv annað, sum onkursvegna er umboðandi okkara tíð. Hetta er okkara gerandisdagur, hann skrivar um. Lívið, sum tað er beint her og beint nú.
Og líka mikið, hvussu leingi eg so leiti á mínum "to read"-lista, so er tað óluksaliga langt millum snapsirnar, sum smakka av tíðini beint nú. Hetta er alt (og tó!) íspunnið, men tað er samstundis eisini søgan um okkum. Um rennitúrarnar og slaturin. Um kærleikan og haturin. Um alt tað, sum vit ikki siga og um sálarligan yvirgang av so ymsum slagi, men tó altíð við við sama úrslitinum.
Hetta er ein søga um sundursmildrað menniskju, men eisini ein søga um vakurleikan millum okkum øll. Sum vakurleikan millum teg og meg.
Nú havi eg lisið bókina fyri triðju ferð og kann endiliga sleppa vinkonunum í bindiklubbanum. Helst ikki so býtt, tí so kann eg fara víðari á listanum yvir allar tær bøkurnar á hasum listanum, sum enn liggur og bíðar eftir mær. Men eitt er vist. Eg vóni, at søgan um bindiklubban heldur áfram onkra aðra staðni. Tí eitt punktum er bara eitt punktum, til næsti setningurin byrjar aftur.
Steintór Rasmussen
Aðrar bøkur Steintór Rasmussen
Aðrar bøkur Skaldsøgur