Á miðjum vetri fer síðutrolarin “Mávurin” á veiðu undir Nýfundnalandi. Um borð eru tvey og tretivu menn. Teir hava rokfiskiskap og fylla skipið, men tá ið teir skulu sigla heim, brestur illveður á. Sjógvurin er ísakaldur, sjórokið er javnt og samt um hetta tunga farið, sum skjótt er avtakið við gleri og er um at missa stabilitetin.

Glerskónin er um at trygda tunga trolararan niður í dýpið – øll vón um bjarging tykist vera farin. Teir hoyra neyðar-kall frá øðrum skipum, sum eru stødd í somu neyð – í bardaga millum lív og deyð.

Bókin er ógviliga viðkomandi fyri føroyskar sjómenn, tí mangir teirra vóru staddir í hesum veruleika hesi ræðuligu samdøgrini, meðan illveðrið herjaði. Hetta er bók, sum føroyskir sjómenn kenna seg aftur í. 

Ófatiliga kenslunemandi og skakandi bók.