Eitt ár eftir Scandinavian Star-vanlukkuna í 1990, sum drap bróðurpartin av Arvidsa familju, er Turið, kona hansara, rýmd við døtrunum. Hon sendir eina vinkonu, sum enntá speirekur hann, eftir tí, hon eigur. Og so er tómt.

Arvid er fyri falli, missir tamarhaldið á sínum egna lívi og missir genturnar. Hann situr um kvøldarnar á barr og endar ofta saman við konufólki, hann ikki kennir. Hann er ørkymlaður og í villareiði.

Soleiðis gongur eitt ár. Hann fer í hundarnar. 12 ára gamla dóttirin er nógv merkt av støðuni. Hann svíkur øll, men varnast ikki rættiliga, hvat ið hendir.

Eina náttina ringir Turið til hansara, hon grætur, veit ikki hvar hon er, hevur ongan, og hann fer eftir henni.

«Show, don't tell». Petterson skapar eitt rúm í frásøgnini, sum næstan tosar sjálvt, men greiðir ikki fra nøkrum. Tá ið Arvid við hvørt hetta dapra árið hugsar, eru tankarnir syndraðir, merktir av fallinum, og at hann hevur mist takið. Lesarin verður noyddur at skerpa innlivingina fyri at skilja, hvussu ringt alt í royndum er, og hvussu nógva pínu hetta elvir.  

Tríggjar fjálgar og ljósar løtur eru í skaldsøguni. Tær eru í seinna partinum og lyfta søguna út úr myrkrinum. Hvussu tað verður gjørt, verður ikki avdúkað her.