Savnið viðger menniskju, sum eru steðgað upp, eru læst av fordómum og umhvørvi, har menningin tykist strandað.

Tað lýsir tey, ið sjáldan fáa talutíð, og sum færri skilja. Hvørt við sínum lýtum og einsemi í einum samfelag, har fólk vita av hvør øðrum, sneytast og eru illgrunasom. Har er trupult at bjóða normum og fordómum av og ilt at gera nakað við tann sosiala arvin.

Høvundurin lovar okkum at lúra inn í gerandisdagin hjá hesum menniskjum, sum onkursvegna eru kollsigld. Liva við brostnum dreymum, miseydnaðum ætlanum og kølnaðum lívi og finna ikki leið burtur úr høpisloysinum, einseminum í tvíseminum og tí kølnaða kærleikanum.