Meðan tær standa soleiðis og hyggja, peikar onnur á kalvahøvdið og spyr, um tær kundu fáa eitt petti av tí hvítu síðuni. Óvanligur fyrispurningur, hugsaði eg, men skar teimum hvør sítt góða petti.

So tóku tær tyggigummið úr munninum og ótu kalvan ráan. Tær takkaðu fyri og fóru umborð aftur á bátin, og eg gjørdi meg lidnan við kalvan og hongdi hann upp í frystihúsið.

Bókin lýsir lívið í og rundan um Føroyingahavnina. Talan er ikki um væl eftirkannaðar neyvar frágreiðingar, men um hugleiðingar og upplivingar. Bulurin í bókini eru stuttar frásøgur frá fólki, sum vóru í Føroyingahavnini mitt í farnu øld. 

Summar søgur eru merktar av sorg og missi, aðrar av gleði og stuttleika, men kortini rúma tær allar eini kenslu av friðsælu. 

Bókin varpar ljós á eina tíð og eitt ættarlið, sum er farið, men sum kann vísa okkum ómetaligu virðini í felagsskapi og samanhaldi. 

Lesarin kann fordjúpa seg í bókini, sum hon er, ella støkka niður í onkran staklut, sum fangar áhuga. Annaðhvørt tað er ein anekdota frá Føroyingahavnini, ein fotomynd við sínari egnu søgu, ein yrking ella eitt listaverk. Eitt listarligt rúm til annaðhvørt løtuuppliving – ella heildaruppliving.

Dánjal á Neystabø